Ramazan Canural

İstanbul ve Anadolu

Ramazan Canural'ın 'İstanbul ve Anadolu' adlı köşe yazısı

İSTANBUL VE ANADOLU

İstanbul ve Anadolu…

Yüzyıllardır…

Biri lüksün, ihtişamın, zenginliğin, kültürün, güzelliklerin merkezi olmuş; öbürü fakirliğin, yoksulluğun, kanaatkârlığın, kadere boyun eğmişliğin simgesi…

Biri, muhteşem Osmanlı İmparatorluğu’na başkentlik yapmış, öbürü tarih boyunca kurulan birçok medeniyete ev sahipliği…

Biri, Yahya Kemal Beyatlı’nın:

“Sana dün bir tepeden baktım aziz İstanbul,

Görmedim gezmediğim, sevmediğim hiç bir yer.

Ömrüm oldukça gönül tahtıma keyfince kurul,

Sade bir semtini sevmek bile bir ömre değer.

Nice revnaklı şehirler görülür dünyada,

Lakin efsunlu güzellikleri sensin yaratan.

Yaşamıştır derim en hoş ve uzun rüyada,

Sende çok yıl yaşamış, sende ölen, sende yatan.”

Diye övdüğü ve hayran kaldığı dünyalar güzeli İstanbul’umuz…

Öbürü, Yavuz Bülent Bakiler’in:

“Ben Anadolu’yum…

Yıllar yılı susuz kaldım, yıllar yılı aç…

Şükrederek, kalktığım sofralarımda

Ya soğan ekmek olur yahut bulamaç.

Hastalarım ölüm yataklarında,

Ne doktor yüzü gördüm, ne ilaç.

Zaman zaman nankör çıktı, büyütüp okuttuğum,

Gölge vermedi çok kere diktiğim ağaç…

En gümrah ırmaklarım boşuna akıp gitti.

Üç beş adım ötesinde, toprağım vardı kıraç…

Gittim yiğitçe dövüştüm gaza meydanlarında,

Ne tak-ı zaferler istedim, ne taç…

Yolsuz, okulsuz köylerim kasabalarım hala,

Alın terine muhtaç…

Ben Anadolu’yum, acılı, mahzun;

Ben de bitmez, tükenmez dert, kulaç kulaç…”

Mısralarıyla dile gelen o güzelim vatan toprağımız…

Yavuz Bülent Bakiler, bu şiiri en az 40 yıl önce yazdı.

Çok şükür bu gün Anadolu’muz, o şiirin yazıldığı yıllardaki gibi “acılı, mahzun” değil…

Çok ilerlemeler kaydetti…

Gönlümüz ister ki, İstanbul ile Anadolu arasında fark kalmasın, şairlerimiz; her ikisine de hayranlık şiirleri ve övgüler yazsın…

Olur mu?

Neden olmasın?

Ne demiş büyük şair Yahya Kemal Beyatlı?

“İnsan, âlemde hayal ettiği müddetçe yaşar.”