Ramazan Canural

Yalnızlık

Ramazan Canural'ın 'Yalnızlık' adlı köşe yazısı

Modern çağın en belirgin özelliği yalnızlık.
Günümüz insanı kalabalıklar arasında maalesef yapayalnız yaşıyor.
Özellikle pandemi bunun tuzu biberi oldu ve insanın, çevresiyle kopuk yaşamasını olağan hale getirdi.
Yalnızlığın ne demek olduğunu 65–70 yaşın altında olanlar pek bilmezler. Çünkü onlar henüz ‘akran yetimi’ olmamışlardır. ‘Akran yetimi’ nitelemesi çok ilginçtir. Prof. Dr. Ayhan Songar’ın bir kitabında okumuştum: “ İnsanın akranları ve arkadaşları birer birer ölmeye başlayınca o kişi akran yetimi olur,” diyordu.
Kişi akran yetimi olduğu zaman, evlatlar ve torunlar da hayırsız çıkarsa işte o zaman gerçek trajedi başlar.
Sonuç, ya evde yalnız yaşamak ya da huzurevinde ömrünü tamamlamaktır.
Oysa…
İslam dini komşu hakkına, anne baba ve akraba ziyaretine çok önem verir. Bunu yapanların büyük sevap kazanacaklarını müjdeler. Giderek unutulmaya yüz tutan sıla-i rahim ziyaretleri yaşlıların yalnızlık derdine iyi bir çözümdür ama bunu kime anlatacaksın?
Herkes kendi derdine düşmüş gibi…
Öte yandan…
Dini bayramlarımız evlatların, anne- babaların, akrabaların ve dostların hiç olmazsa, yılda iki defa bir araya gelmelerini sağlıyor. Başka hiçbir güç bunu başaramaz.
Bu ramazan bayramında bunları düşünürken Kemalettin Kamu’nun bir şiirinin son kıtası aklıma takıldı.
Düşünün, evinizde hasta yatıyorsunuz ve evinizin kapısını bir Allah’ın kulu çalmıyor. Şu mısralar tam da sizi anlatmıyor mu?

“Gözlerimde parıltısı bakır bir tasın,
Kulaklarım komşuların ayak sesinde;
Varsın yine bir yudum su veren olmasın,
Başucumda biri bana ‘su yok’ desin de!”