Ahmet Korkmaz

Bir Anı daha Sanat Hayatımın en özel sergisi Tefenni'de 2013 yılı

Ahmet Korkmaz'ın Bir Anı daha Sanat Hayatımın en özel sergisi Tefenni'de 2013 yılı adlı yazısı

BİR ANI DAHA
SANAT HAYATIMIN EN ÖZEL SERGİSİ TEFENNİ'DE
2013
2010’lu yıllar, resim hayatımın en üretken, en verimli zamanlarıydı. Antalya’daki atölyemde resimler üretiyor, sergiler açıyor, Antalya Güzel Sanatlar Derneği (GÜSAD) yönetim kurulunda aktif görevler alıyordum. Dernek olarak birçok önemli projeye imza atıyor, sanatın içinde yaşıyor, soluk alıyordum. Kişisel sergilerim birbirini takip ediyordu. Bir gün kendi kendime, “Neden doğduğum topraklarda bir sergi açmıyorum?” diye sordum. Tefenni’de… memleketimde…
Tefenni küçük bir yerdi, bunu biliyordum. Ama orada sergi açmak, sadece bir sanat etkinliği değil; bir vefa, bir içsel dönüş anlamı taşıyordu. Bu açacağım yedinci kişisel sergim olacaktı.
Heyecanlıydım. Fakat ortada bir gerçek vardı: Tefenni’de sergi salonu yoktu. Resimleri nereye asacaktım?
Zorluklara rağmen kararımı verdim. İlk durağım Tefenni Belediyesi oldu. Hamdi Ceylan abiye sergiyi açmak istediğimi söyledim. Sağ olsun, çok olumlu yaklaştı. Belediye Düğün Salonu’nu önerdi. Tarih belirledik. Salon o tarihlerde müsaitti. Bu başlangıç, içime umut serpti.
Sonra Atatürk Ortaokulu’na gittim. Okul müdürüne durumu anlattım. Sergi için şöveleye ihtiyacım olduğunu söyledim. Meğer tam da doğru kişiye sormuşum. “Çook!” dedi gözleri parlayarak. Hemen birkaç örnek getirtti. Kendi imalatıymış. Babası çatı ustasıymış, o da çocukken yanında çalışmış. Ahşaptan çok iyi anlarım dedi. Hatta okulun bahçesine yaptığı çeşmeyi gururla gösterdi.
Süreç ilerliyordu. Namık Kemal İlkokulu’nda kullanılmayan 5-6 metrelik paravanlar buldum.
Kaymakamlığa uğrayarak Kaymakam Bey’e sergiyi açacağımı bildirmek istedim. Ancak… orada yaşadığım soğukluk moralimi bozdu. Yüzüme bile bakmadan “beni ilgilendirmez” dedi. Ne oturmama müsaade etti, ne bir teşvik sözü etti. İçeriden başım eğik çıktım. İlk soluğu otogarda aldım.
Antalya’ya geri dönerken içimde burukluk vardı. Kendime “Bu sergiden vazgeç Ahmet!” dedim.
Atölyemin kapısını açtım. Yarıda kalan bir resme baktım. Fırçayı elime almak istemedim. Günlerce resim yapamadım. Moral sıfırdı.
Derken, atölye komşum, duayen ressam Turhan Ekici hocam durumu fark etti. “Ahmet, neden resim yapmıyorsun?” dedi. Durumu anlattım. “Olur mu öyle şey,” dedi. “Takma kafana, gidip sergiyi açacaksın!” Kendi yaşadıklarından örnekler verdi. Söyledikleri bana ilaç gibi geldi. O konuşma bana yeniden hayat verdi.
Hazırlıklara başladım. Tüm resimler özenle çerçevelendi, paketlendi. Davetiyeler ve afişler basıldı. Kaymakam Bey’e de bir davetiye gönderdim. Sergiden iki gün önce Tefenni’ye giderek salonun anahtarını aldım. Salonun temizliğini eş dostla birlikte yaptık. Düğünden kalma balonları, süsleri topladık. Salon tertemiz oldu. Işık sistemi çok iyiydi. Şöveleler yerleştirildi. Klasik müzik eşliğinde resimler salonu süslemeye başladı.
Bir sürpriz daha vardı. Karamanlı’da yaşayan AA muhabiri Murat Çoban aradı. “Ahmet Abi, sergiyi haber yapalım, TRT Haber’de yayınlanacak,” dedi. Küçük bir ilçede açılan sanat sergisi onun da ilgisini çekmişti. Röportajlar yapıldı, görüntüler çekildi.
Ve 21 Mayıs 2013... Sergi açıldı. Tefenni halkı beni yalnız bırakmadı. Meslek Yüksekokulu öğrencileri, kurum amirleri, öğretmenler, öğrenciler, hemşerilerim… Hepsi oradaydı. Gözlerinde merak, yüzlerinde tebessüm, yüreklerinde sanat sevgisi vardı. Bir hafta boyunca sergi ziyaretçilerle doldu taştı.
Bugüne kadar 16 kişisel sergi açtım. Ama Tefenni Sergisi… içlerinde en anlamlısı, en heyecanlısı, en derin olanıydı. Çünkü o sergi, sadece tuvale değil; toprağa, geçmişe ve yüreğe dokundu.
En güzel köşe ise, ziyaretçilerin düşüncelerini yazdığı anı defteri oldu. Tefennili hemşehrilerimin kalbinden dökülen cümleler bu deftere işlendi. Her satırında sevgi, takdir, özlem ve memleket hasreti vardı. Sergi bitti ama o anı defteri her zaman elimdedir.