Ramazan Canural

Biraz korku biraz ümit, O benim işte…

Ramazan Canural'ın 'Biraz korku biraz ümit, O benim işte…' adlı köşe yazısı

Çiftçiliği iki nedenden dolayı seviyorum:
BİR: İnsanların en temel ihtiyacı olan şeyleri üretiyorlar.
İKİ: Çiftçilikte her zaman taze bir umut var ve bu hiç bitmiyor. Ne demişler? Çiftçinin karnını yarmışlar, kırk tane gelecek yıl çıkmış.
Birinci konunun önemini insanlık korona günlerinde daha iyi anladı. Paran, pulun, kapında lüks otomobilin olabilir. Fakat bunların hiç biri doğrudan karın doyurmaz. Bu nedenle insanların buzdolabında yiyecek ve içeceğinin; evinde unun ve bulgurunun olması bunlardan daha önemlidir.
Bakınız: Maslow’un İhtiyaçlar Hiyerarjisi.
Konumuz umut ya…
(Ya da siz buna ümit de diyebilirsiniz. Türk Dil Kurumu Sözlüğüne göre bunlar birebir aynı olmasa da, birbirine yakın sözcükler.)
Biz hemen asıl konumuza dönelim. Dediğimiz gibi, çiftçiler her zaman umutludurlar. Hep, bu yıl kazanmazsak seneye kazanıveririz, diye kendi kendilerine umut aşılarlar. Bir çoğu hırslı da değildir. Zaten ülkemiz koşullarında çoğu emeklerinin karşılığını bile alamazlar. Ama çalışkanlık, üretme ve umutlu olma konusunda her zaman bir numaradırlar. Bu yönüyle onlara hep hayranlık duymuşumdur.
Umut fakirin ekmeği, ye memet ye diyenlere ise güler geçerim.
Konfüçyüs der ki: “Bir insan parasını kaybetmişse hiçbir şeyini kaybetmemiş demektir. Sağlığını kaybetmişse hayatının yarısını kaybetmiş demektir. Ama umudunu kaybetmişse her şeyini kaybetmiş demektir. “
İslam inancı da bu konuda çok hassastır. Müminin en önemli özelliği hayat boyunca korku ve ümit (havf ve reca) üzere yaşamaktır. Bu, çok önemli imanî bir akidedir.
Ben şöyle iyiyim, böyle iyiyim, hep ibadet ederim, insanlara çok faydalıyım, diye övünmeyecek ve cenneti çantada keklik olarak (haşa!) görmeyeceksin. İçinde her zaman bir korku olacak: ” Ya Allah benim yaptıklarımdan razı olmazsa!”
Öte yandan, hangi koşulda olursan ol, Allah’ın rahmetinden asla ümidini kesmeyeceksin. Yani, ben nasıl olsa cehennemliklerdenim, diye bir şey yok. Dağlar kadar günahım olsa da- belki Allah’ım affedecek- deyip ümidini yitirmeyecek ve tövbe edeceksin.
Esasen Allah’ın rahmetinden ümidini kesmek ancak “kafirler topluluğunun” işidir.
Kuranda şöyle buyrulur: “Ey aleyhlerine olarak günahta haddi aşan kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin. Allah(dilerse) bütün günahları bağışlar; doğrusu O çok bağışlayıcı, çok merhametlidir. “ (Zümer,53)
Bu nedenle, içimden hep şöyle diyesim gelir:
Biraz korku biraz ümit, o benim işte…
İçinizde her daim yeni umutlar yeşersin ve ümitsizlik sizden uzak olsun…