Hasan Konu

Uğurlu'da İlkokuma Yazma Kursu

Hasan Konu'nun Uğurlu'da İlkokuma Yazma Kursu adlı yazısı

UĞURLU'DA İLKOKUMA YAZMA KURSU
1980 yılında Uğrlu Köyü İlkokulu’na eşimle birlikte tayinimiz çıktı. Uğurlu’ya geldiğimiz eylül ayında 12 Eylül Askerî Darbesi yapılmıştı. Ertesi yıl olsa gerek ki (1981) darbe hükümetinin Millî Eğitim Bakanı Hasan Sağlam, Okuma-Yazma Seferberliği başlattı. Köyde okuması yazması olmayanlar tespit edildi. Okuma yazma bilmeyen hiçbir genç erkek yoktu. Okuma-yazma bilmeyenlerin hepsi de en az elli yaşın üstündeki kişilerdi. Yalnız bayanlardan okuması-yazması olmayan birkaç tane çoban çocuğu vardı o kadar. Fatma bayanlara, biz erkek öğretmenler de baylara okuma-yazma kursları açtık. Bayanlardan genç ve elli yaşın altında olanların bazıları kursa devam ettiler. Ama erkeklerden hiç kimse gelmedi. Bunun üzerine bir akşam vakti köyü Kızılkaya Jandarma Karakolu bastı ve okuma yazma bilmeyen herkesi okulda topladı, bize teslim etti. Köylüler baktılar ki pabuç pahalı, kursa devam ettiler. Bayanlardan okuma ve yazmayı öğrenenler olmasına rağmen erkeklerden hiç kimse başarılı olamadı ve okuma-yazmayı öğrenemedi.
Bununla ilgili olarak şimdi yüzümüze bir tebessüm yayan anılar da oldu. Okuma-yazma bilmeyen erkekler arasında Sert Osman denilen Osman Mutlucan da vardı. Osman dayı biraz sert mizaçlı olduğu için köylü ona Sert Osman demiş. Okuma-yazma kursuna katıldığı için kahvede dalga geçenler falan olurdu. İşte bu Osman dayıya kahvede, yolda, sokakta “Osman dayı ödevini yaptın mı? Osman dayı önlüğünü diktirdin mi? Osman dayı çantan nerede?” gibi takılmalar olurdu.
Günün birinde kahvede Osman dayı ile konken oynuyorduk. Kızılgöl’den köye yeni geldiği için bir samimiyetimin de olmadığı Toş İbiş de denilen İbrahim Coşkun, masamıza kadar gelerek çok ciddi bir şekilde bana hitaben “Hoca Efendi, sen öğrencinle oyun oynamaya utanmıyor musun?” deyince samimiyetim olmadığı ve adamı hiç tanımadığım için adamın ne demek istediğini ilk anda anlayamadım. Ama Osman dayı bunun farkında olarak öfkelendi. Küfürler ederek oyun takozunu çarptı, kalkıp gitti. Kahvedekiler gülüştüler. Ama benim her yanımdan terlerin boşandığını ve sonradan gülümsemeye çalıştığımı hatırlıyorum. Bu olaydan sonra Osman dayı bir daha kursa gelmedi. İster jandarma götürüp hapse atsın yine de gelmeyeceğini söyledi. “Benim yüzümden hocamıza laf söyledi, onu üzdü!” diyordu. Ben, “Osman dayı önemli değil, sen kursa gel!” dememe rağmen Osman dayı bir daha kursa gelmedi.
Okuma yazma kursunda epeyce ilerledikten sonra küçük bir değerlendirme yapmak istedim. Okuma-yazma araçlarından bazı fiş kelimelerle küçük cümleler kurup yazdırmayı denedim. Fişleri kaldırmamama rağmen yazamadılar. Üstelik az kalsın kavgaya tutuşuyorlardı. Ben soruyu sorup da yazmalarını isteyince kursiyerlerden Ahmet Ali Dizlek “Of yav, gözlerim sulandı, göremiyorum!” dedi. Çürük Ali namlı Ali Arıcan ise bu söze “Arkadaş niye öyle dedin? Sen konuştun ben ne yazacağımı şaşırdım!” diyerek şiddetle karşılık verdi. Ahmet Ali Dizlek,” Ben konuşunca sen niye şaşırıyorsun? Biliyorsan yazarsın!” falan dedi, iş büyüdü. Tartışmayı uygun sözlerle bastırıp tatlıya bağladım.
Okuma-yazma kursunun sonunda yukarıdan gelen emir gereğince tüm kursiyerlere Okuma-Yazma Sertifikası verdik. Böylece Türkiye’de okuma-yazma oranını yükseltmiş olduk! Bize de bu tatlı anıları kaldı.
(Şimdi o günleri yaşayan hiçbir kursiyerimiz hayatta değil. Allah hepsine de rahmet eylesin.)
Hasan KONU
27.10.2025 -BUCAK